انتقال در نظریه روانکاوی زمانی است که شما احساسات خود را در مورد شخص دیگری به درمانگر خود منتقل می‌کنید. یک نمونه کلاسیک از انتقال زمانی است که مراجع عاشق درمانگر خود می‌شود. با این حال، ممکن است فرد احساساتی مانند خشم، عصبانیت، بی‌اعتمادی یا وابستگی را نیز منتقل کند. اگرچه انتقال معمولاً اصطلاحی برای حوزه سلامت روان است، اما می‌تواند در زندگی روزمره نیز آشکار شود، زمانی که مغز سعی می‌کند با بررسی حال از طریق گذشته، یک تجربه فعلی را درک کند. در اینجا تعریف انتقال و انواع مختلف آن را با جزئیات بیشتری بررسی می‌کنیم.

در یک نگاه :
انتقال زمانی اتفاق می‌افتد که احساسات شما نسبت به شخص دیگری به درمانگرتان منتقل می‌شود. این بخش کلیدی درمان‌های روان‌پویشی است و چیزی است که درمانگر شما احتمالاً می‌خواهد آن را بررسی کند تا تعاملات و الگوهای رابطه شما را بهتر درک کند. همچنین می‌تواند در جهت مخالف نیز باشد؛ درمانگر شما ممکن است انتقال متقابل را تجربه کند، جایی که احساسات خود را نسبت به شخص دیگری به شما منتقل می‌کند. در هر صورت، درک نحوه عملکرد آن و چگونگی تأثیر آن بر روند درمانی بسیار مهم است – به خصوص اگر این خطر وجود داشته باشد که به رابطه درمانی آسیب برساند.

انتقال در روان‌درمانی چیست؟

انتقال، به طور کلی، «فرآیند جابجایی چیزی یا کسی از یک مکان، موقعیت و غیره به مکان دیگر» است. با این حال، تعریف مبتنی بر روانشناسی از انتقال کمی متفاوت است و مستقیماً در مورد کسانی که درگیر درمان سلامت روان هستند، صدق می‌کند. در این زمینه، انتقال به عنوان فرافکنی احساسات ناخودآگاه فرد به درمانگرش تعریف می‌شود. انجمن روانشناسی آمریکا توضیح می‌دهد که این احساسات، احساساتی هستند که در ابتدا به سمت چهره‌های مهم دوران کودکی فرد، مانند والدینش هدایت می‌شدند.

مفهوم انتقال در درمان، بعدها در قرن بیستم مطرح شد، زمانی که رویکردهای درمانی سخت‌گیرانه‌تر شدند و به درمانگران انعطاف‌پذیری بیشتری در نحوه برخورد با بیمارانشان دادند.

انواع انتقال

انتقال پدیده‌ای پیچیده است و گاهی اوقات می‌تواند مانعی برای درمان باشد. به عنوان مثال، ممکن است مراجع بر اساس احساساتش وسوسه شود که رابطه‌اش را با درمانگرش به طور کامل قطع کند. یا ممکن است در طول جلسات درمان، اخمو و گوشه‌گیر شود و مانع پیشرفت خود شود. بررسی احساسات منتقل‌شده بخش مهمی از درمان روان‌پویشی است. ماهیت انتقال می‌تواند سرنخ‌های مهمی در مورد مسائل مراجع ارائه دهد، در حالی که بررسی این موقعیت می‌تواند به حل تعارضات ریشه‌دار در روان او کمک کند.

سه نوع انتقال در درمان وجود دارد:

• انتقال مثبت

• انتقال منفی

• انتقال جنسی 

انتقال مثبت

انتقال گاهی اوقات می‌تواند چیز خوبی باشد. نمونه‌ای از انتقال مثبت زمانی است که شما جنبه‌های لذت‌بخش روابط گذشته خود را در رابطه با درمانگر خود به کار می‌برید. این می‌تواند نتیجه مثبتی داشته باشد زیرا درمانگر خود را دلسوز، خردمند و نگران خود می‌بینید. مزایای انتقال مثبت را می‌توان در یک مطالعه موردی که شامل یک کودک مبتلا به اوتیسم است، مشاهده کرد. به محض اینکه انتقال مثبت شروع شد، پیوند پسر جوان با درمانگر شروع به تقویت کرد و او شروع به پیروی از دستورالعمل‌های درمانگر کرد، رفتارهای پرخاشگرانه خود را کاهش داد و توانایی‌های یادگیری او توسعه یافت.

انتقال منفی

انتقال منفی شامل انتقال احساسات منفی به درمانگر است. خشم و خصومت دو احساسی هستند که ممکن است در دوران کودکی، چه نسبت به والدین و چه نسبت به فرد مهم دیگر، احساس شده باشند و سپس در رابطه درمانی دوباره ظاهر شوند.

انتقال منفی بد به نظر می‌رسد اما در واقع می‌تواند تجربه درمانی را بهبود بخشد. پس از درک این موضوع، درمانگر می‌تواند از این انتقال به عنوان موضوع بحث استفاده کند و پاسخ عاطفی مراجع را بیشتر بررسی کند.
انتقال منفی می‌تواند به ویژه مفید باشد اگر درمانگر به شما کمک کند تا بر یک واکنش عاطفی که با آنچه در طول جلسه درمان رخ داده است، تناسبی ندارد، غلبه کنید.

انتقال جنسی

آیا به درمانگر خود جذب می‌شوید؟ در این صورت، ممکن است در حال تجربه انتقال جنسی باشید که گاهی اوقات به عنوان انتقال شهوانی نیز شناخته می‌شود. احساساتی که تحت انتقال جنسی قرار می‌گیرند عبارتند از:

• صمیمی و جنسی

• احساس احترام یا پرستش

• عاشقانه و شهوانی

برخی تحقیقات نشان می‌دهد که انتقال جنسی ممکن است برای اعضای جامعه LGBTQ+   رایج‌تر باشد، به خصوص اگر فرد دوستان یا افراد کمی داشته باشد که بتواند به آنها اعتماد کند یا با آنها درد دل کند.

انتقال متقابل

درمانگران سلامت روان همچنین باید از این احتمال آگاه باشند که احساسات و تعارضات درونی خودشان می‌تواند به مراجع نیز منتقل شود. این فرآیند به عنوان انتقال متقابل شناخته می‌شود و می‌تواند رابطه درمانی را خدشه‌دار کند. تخمین زده می‌شود ۷۸٪ از درمانگران در برهه‌ای از زمان نسبت به مراجع خود احساسات جنسی داشته‌اند، و درمانگران مرد این احساسات صمیمانه را بیشتر از درمانگران زن تجربه
می‌کنند.

علیرغم بار منفی انتقال متقابل، برخی از روان درمانگران از آن به عنوان روش های درمانی استفاده میکنند. اگر مراجعی اشاره کند که عصبانی به نظر می‌رسد، درمانگر ممکن است احساسات خود را فاش کند، برای مثال، ابتدا تشخیص این احساس را به مراجع نسبت می‌دهد و سپس با هم همکاری می‌کنند تا بفهمند چه مقدار از این پاسخ ممکن است توسط مراجع فرافکنی شده باشد.

نمونه‌هایی از انتقال در درمان

انتقال در یک محیط درمانی چگونه است؟ در اینجا چند نمونه برای بررسی آورده شده است .

نمونه انتقال مثبت :

مادر تونی همیشه مهربان و حامی بود. تونی یک درمانگر زن دارد و همین احساسات را به او نیز القا می‌کند و او را فردی مهربان و حامی نیز می‌داند.

نمونه انتقال منفی :

میشل وقتی درمانگرش در مورد امکان انجام فعالیت‌های تکالیف صحبت کرد، از او بسیار عصبانی شد. میشل از طریق بررسی خشم خود با درمانگر، متوجه شد که در حال تجربه انتقال خشم حل نشده به یک معلم مدرسه ابتدایی اقتدارگرا است.

نمونه‌ای از انتقال جنسی :

با پیشرفت درمان، کریس احساسات جنسی نسبت به درمانگر پیدا می‌کند. کریس حتی فانتزی‌های شهوانی در مورد درمانگر داشته است، و گاهی اوقات در طول جلسه درمان حرف‌های عشوه‌گرانه نیز زده است.

بحث در مورد انتقال با درمانگر

اگر درمانگر شما تشخیص دهد که شما در حال تجربه انتقال هستید، ممکن است نخواهد فوراً در مورد آن صحبت کند. با این حال، لازم است در مقطعی به انتقال پرداخته شود زیرا اگر از این موضوع اجتناب شود، می‌تواند منجر به بن‌بست در درمان شود و بر رابطه شما با درمانگرتان تأثیر منفی بگذارد.

عواقب دیگر اجتناب از انتقال این است که شما، مراجع، ممکن است:

• در طول جلسات درمان خجالت بکشید، معذب شوید و از نظر احساسی از درمان کناره‌گیری کنید.

• به دلیل احساساتتان، سطوح بالاتری از استرس را تجربه کنید.

• پسرفت کنید، که می‌تواند برخی از پیشرفت‌های مثبتی را که قبلاً به دست آورده‌اید، خنثی کند.

 صحبت در مورد انتقال، زمانی که شما و درمانگر آماده هستید، می‌تواند به حل این مسائل کمک کند و روند درمانی را بهبود بخشد.

درمان متمرکز بر انتقال

درمان متمرکز بر انتقال نوعی درمان است که برای درمان اختلال شخصیت مرزی (BPD) استفاده می‌شود. BPD یک اختلال شخصیتی است که با احساسات، خلق و خو، رفتارها و روابط ناپایدار مشخص می‌شود.

درمان متمرکز بر انتقال، از رابطه درمانی برای کمک به افراد در برقراری ارتباط بهتر با دیگران استفاده می‌کند. انتقال به درمانگر اجازه می‌دهد تا ببیند فرد مبتلا به اختلال شخصیت مرزی چگونه با دیگران ارتباط برقرار می‌کند و سپس از این اطلاعات برای کمک به فرد در ایجاد روابط سالم‌تر استفاده کند.

هنگامی که درمانگر و مراجع یک رابطه درمانی مبتنی بر اعتماد برقرار می‌کنند، برای بررسی الگوهای رفتاری، افکار و احساسات تلاش می‌کنند تا نحوه واکنش و مقابله فرد را بهتر درک کنند. با افزایش آگاهی افراد از این الگوهای مخرب، می‌توانند برای ایجاد مهارت‌ها و تعاملات مؤثرتر تلاش کنند.

درمانگران همچنین از انتقال در انواع دیگر روان‌درمانی استفاده می‌کنند. به عنوان مثال، انتقال یک جزء کلیدی در درمان روان‌پویشی است، اما می‌تواند در رویکردهای دیگری از جمله درمان رابطه‌ای، درمان یکپارچه‌نگر و درمان التقاطی نیز گنجانده شود.

سوالات متداول

• انتقال متقابل چه تفاوتی با انتقال دارد؟

انتقال زمانی است که مراجع احساسات خود را به درمانگر منتقل می‌کند، در حالی که انتقال متقابل زمانی است که درمانگر احساسات خود را به مراجع منتقل می‌کند

• برخی از مشکلاتی که انتقال متقابل می‌تواند برای درمانگران وبیمارانشان ایجاد کند چیست؟

انتقال متقابل می‌تواند بی‌طرفی درمانگر را در طول فرآیند درمان دشوارتر کند. حتی ممکن است درمان را در جهت اشتباه منحرف کند، زیرا اقدامات انجام شده در طول جلسات می‌تواند بیشتر بر اساس احساسات درمانگر باشد تا احساسات بیمار. علاوه بر این، اگر بیماران از پاسخ عاطفی درمانگر گیج شوند، ممکن است نتوانند مشکلات خود را حل کنند.

• آیا انتقال در درمان یک مکانیسم دفاعی است؟

برخی از محققان معتقدند که انتقال در درمان ممکن است یک مکانیسم دفاعی باشد، مانند زمانی که بیمار صادق نیست یا آماده رویارویی با احساسات منفی نیست. برخی دیگر معتقدند که اینکه آیا انتقال یک مکانیسم دفاعی محسوب می‌شود یا خیر، بسته به تفسیر درمانگر متفاوت است.

• آیا عوامل خطری وجود دارد که می‌تواند احتمال انتقال را در فرد افزایش دهد؟

اگر مراجع احساس آسیب‌پذیری خاصی داشته باشد، مانند زمانی که با یک بیماری تهدیدکننده زندگی مواجه است که عزت نفس و کنترل خود را به خطر می‌اندازد، ممکن است خطر انتقال را افزایش دهد. علاوه بر این، انتقال ممکن است زمانی که درمان به صورت حضوری انجام می‌شود، در مقایسه با درمانی که به صورت آنلاین انجام می‌شود، شایع‌تر باشد.